Optymistyczna prognoza pogody: słoneczne bezchmurne niebo, wysoka jak na połowę lutego temperatura ok. 10°C oraz brak opadów zachęciły nas do rozpoczęcia sezonu rowerowego. Rowery wywieźliśmy do Granowa czyli jakieś 35 km od domu. Mieliśmy ambitny plan, którego głównym celem była Dolina Środkowej Obry. Trasa nie przebiegła konkretnym szlakiem turystycznym, wytyczona została lokalnymi, mało uczęszczanymi drogami asfaltowymi i polnymi oraz duktami leśnymi. Tradycyjnie na szlaku znalazło się kilka drewnianych kościołów, pałaców, dworów oraz przydrożnych kapliczek i obiektów architektury folwarcznej.
Wczesne nadejście wiosny zwiastowały liczne chmary ptactwa. Zwłaszcza czajek, które widujemy dość często w tych okolicach. Przemierzając rowerem polne drogi mieliśmy możliwość przypatrzyć się im z bliska. Napotykaliśmy sarny, różne drapieżne ptaki i żurawie. Wiele zwierząt na tych podmokłych i rozległych terenach ma swoje siedliska.
Dolina Środkowej Obry zwana jest również Łęgiem Obrzańskim stanowi środkową część Pradoliny Warciańsko-Odrzańskiej. Na terenie doliny wytyczono obszar specjalnej ochrony ptaków (w ramach sieci Natura 2000) o nazwie Wielki Łęg Obrzeński. Okolica poprzecinana jest gęstą siecią kanałów i rowów wybudowanych na przełomie XVIII i XIX w. Patrząc na mapę satelitarną gęsty system melioracyjny wraz z licznymi łąkami, bagnami, lasami i potofiami tworzy barwny patchwork.
Dziś trudno w to uwierzyć ale 250 lat temu główna część doliny Obry tzw. Wielki Lęg Obrzański, stanowił niedostępne bagniska, wśród których suche połacie stanowiły jedynie lokalne piaszczyste wzniesienia. Obszar ten w czasie zahamowania odpływu stawał się jeziorem, do którego spływały wody z otaczających go wysoczyzn oraz górnej części Obry. Dopiero wspomniane wcześniej kanały przyczyniły się do znacznego usprawnienia odpływu wód. W 1842 roku z inicjatywy właścicieli ziemskich bagien obrzańskich powstało towarzystwo, którego celem była melioracja tych obszarów.
Dopóki świeciło słońce przyjemnie było pedałować wśród łąk, pól i lasów. Jednak kiedy słońce schowało się za horyzontem zrobiło się chłodno. Nie chcąc przemarznąć ostatnie kilometry przejechaliśmy w szybkim tempie.
Wykręciliśmy 62,5 km, trasa łatwa. Mapa w nowym oknie lub ślad wycieczki dostępny pod GoogleEarth Dolina Obry
w Starej Obrze żył mój pradziadek, który miał kuźnie. Nazywał się Chmieliński. Jego syn – Andrzej.
Mój pradziadek też miał kuźnię ale w Kopanicy 🙂